De regering heeft het voornemen om al per 1 juli 2014 maatregelen in te voeren die flexwerkers beter moeten beschermen. Werknemers met flexibele contracten zullen eerder doorstromen naar een vast contract dan nu het geval is.
Een voorbeeld van een wijziging binnen dit kader is de wijziging van de ketenregeling. Nu kunnen werknemers aanspraak maken op een vast contract indien meer dan drie arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd elkaar binnen een periode van drie jaar opvolgen (de ketenregeling). Deze keten kan slechts worden doorbroken indien er een tussenpoos van minimaal 3 maanden tussen twee arbeidsovereenkomsten in acht wordt genomen. In het wetsvoorstel wordt de maximale termijn waarbinnen arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd aan werknemers kunnen worden aangeboden teruggebracht naar twee jaar. Daarnaast kan de keten in de nieuwe situatie slechts worden doorbroken indien er een tussenpoos van zes maanden in acht wordt genomen.
Waarom pakt dit zo nadelig uit.
Flexwerkers die bewust kiezen voor deze positie hebben een flexibele arbeidsverhouding met hun werkgever. Zij willen deze flexibele positie niet prijs geven en hun werkgever ook niet. Helaas zal de flexwerker niet flexibel mogen blijven werken omdat hij wettelijk verplicht wordt om een vast contract aan te nemen.
Aan een dergelijk vast contract heeft de werkgever geen behoefte. In de praktijk wordt er dan ronduit gezegd ’tien anderen voor jou’. De werkgever zal de flexwerker geen contract meer aanbieden maar een andere persoon aannemen die in zijn plaats zal gaan werken.
Conclusie
Flexwerken biedt door deze wettelijke verplichting helemaal geen zekerheid op een vaste baan omdat de flexwerker deze eenvoudigweg niet krijgt. De werkgever neemt immers iemand anders aan die ook weer op flexibele basis zal werken totdat ook deze flexwerker aan zijn maximum tijdelijk contract zit.
